De blog van Mark

In de afgelopen week zijn er veel vrouwen in het nieuws. Niet vanwege een prestatie die ze hebben geleverd op het gebied van sport, op het gebied van de wetenschap, op het gebied van wat je ook maar kan bedenken. Maar omdat ze te maken hebben gekregen met seksueel geweld en moord. Omdat er 'mannen' zijn die blijkbaar denken dat vrouwen objecten zijn. 'Luisteren ze niet of doen ze niet wat ik zeg, dan trek ik diegene gewoon van haar fiets om d'r wat aan te doen'. Dat gaat zelfs zo ver dat de 17-jarige Lisa het leven moest laten afgelopen dinsdag- op woensdagnacht. Ieder nieuwsbericht over deze gruweldaad en de andere delicten raakt je tot diep in je hart. Als vader, als moeder, als vrouw, kind, man. Als mens. Iemand die zoiets doet heeft niets menselijks in zich. Een zieke ziel, dat ben je als je zoiets doet.  Het gaat niet om de discussie dat ouders hun kind zo ver laten fietsen of dat het gezelschap waarmee iemand was diegene alleen op pad laat gaan. Het moet erove...

Vijftien jaar. Vandaag is het alweer vijftien jaar geleden dat ik je verloor. Het gekke is dat dat totaal niet zo voelt. Voor m'n gevoel is het nog als de dag van gister. Toen ik laatst tot het besef kwam dat ik vanaf nu langer zonder jou leef dan met jou op deze wereld deed dat best wel zeer. Het wil namelijk ook zeggen dat ik zelf ouder word. Destijds een puber en nu bijna dertig. Natuurlijk zit je daarboven op een grote wolk te aanschouwen hoe ik het er hier vanaf breng, maar het allerliefste had ik je hier nog eventjes gehad. Oké, veel langer dan eventjes. Het voelt heel gek om dit te schrijven vanuit m'n eerste echte eigen huisje. Zo'n groot moment waar ik jou natuurlijk het allerliefste bij had willen hebben. Maar eigenlijk zit het grootste verdriet in de kleinste momenten van het leven. Dat toelaten heb ik in de afgelopen jaren steeds meer leren doen, daar waar ik het eerst vaak opkropte en het liefst weg wilde stoppen achter muren van gewapend beton. Het mag er stee...

Vorig jaar augustus kwam het nieuws naar buiten dat mijn idolen Nick & Simon uit elkaar gaan. De periode tot die afscheidsconcerten in april duurt dan nog een tijdje, dus eigenlijk ben je daar dan nog niet zo mee bezig. Maar hoe dichterbij die data komen begint het toch steeds meer te kriebelen. Ik moet toegeven dat ik nog geen kaartje had, als echte fan. Maar gelukkig bestaan er nog apps als TicketSwap. Na heel lang in de gaten te hebben gehouden wat voor tickets er waren besloot ik te gaan voor het voorlaatste concert op Eerste Paasdag. Het lukte ook nog om een hotelovernachting daar bij te doen, dat beviel zeer goed toen ik alleen naar Kensington ging. Geen stress over of je nog wel thuiskomt en voor het laatste nummer al weg moet zijn. Op 9 april is het dé dag.  Zondagochtend was ik al mooi op tijd wakker. Daardoor was er nog even tijd om te sporten (wat echt een onwijs fijn moment is om even helemaal je focus te verleggen) en daarna was het tijd om langzamerhand de boel bi...

Het heeft weer een lange tijd geduurd, maar daar is eindelijk weer eens een stukkie. In de afgelopen maanden had ik meerdere ideeën om over te schrijven, maar het kwam er maar niet van. Dan begon ik er wel aan, maar kwam het al snel weer in de prullenbak terecht. 'Het gaat toch niks worden' en 'wie zit er nou op te wachten om dat te lezen' waren de meest voorkomende gedachten. Vandaag ben ik gewoon maar ergens over beginnen te schrijven in m'n dagboek. De lente is officieel begonnen en dat maakt me ontzettend blij. Door het wisselvallige weer werd ik zelf ook een beetje wisselvallig van humeur. Als ik nu zo naar buiten kijk zorgt het toch wel voor zin in de dag en ik heb het idee dat iedereen vrolijker is als de temperaturen weer stijgen en de regen en de wind voor onbepaalde tijd op verlof zijn gestuurd. De laatste maanden zit ik in een 'ik durf niks' modus. Appen met mensen die je al een tijd niet hebt gesproken, meerdere keren het gesprek openen op Whatsa...

Eind augustus was het dan eindelijk zover. Met de opgedane ervaringen van het alleen naar de bioscoop gaan, het alleen op vakantie gaan naar Ameland en het alleen bezoeken van een concert van VanVelzen had ik een samenvoegsel van dat alles voor mezelf gepland. Het bezoeken van één van de afscheidsconcerten van Kensington in de Ziggo Dome in Amsterdam. Ja, je leest het goed. Ik ging de provincie uit. Waar ik normaal bij het binnenkomen van Groningen al terugverlang naar Friesland (natuurlijk ook omdat het mooiste stukje van Groningen de bushalte terug naar Friesland is) ging ik nu nog even een stukje verder dan dat. Ik had m’n pijlen gericht op de hoofdstad. Normaal gesproken zou je dan met de trein en de bus gaan. Alleen besloot de NS daarvoor een marathon staking te doen, elke keer ergens anders. Voor dinsdag stond er een staking in het midden van Nederland gepland. Vervuld van blijdschap was ik, want ik moest naar Noord-Holland. Die blijdschap nam al heel snel weer af. Blijkbaar was ...

In de afgelopen jaren had ik bijna wekelijks een gesprek met m’n behandelaar. We hadden het dan over m’n angsten, of er nog dingen voorgevallen waren die daarmee te maken hadden, een stukje rouw, assertiever worden, ik heb zelfs leren hardlopen. Begin 2021 kwam het boek ‘Angstvrij’ op m’n pad. Een boek dat verschillende soorten angsten behandeld. Eerst komt er veel theorie, waarom het zo is dat je angsten hebt (dat komt nog van heel vroeger toen we nog aangevallen konden worden door wilde dieren) en hoe die angst buitenproportioneel kan worden door ervaringen die je in je leven meemaakt. Na die theorie ga je richting de praktijk. Wat moet je doen om er mee te leren leven. Er echt definitief vanaf komen doe je nooit, maar het kan wel behapbaarder voor je zijn.  Daar werden verschillende soorten activiteiten aan verbonden. Ik werd door m’n begeleider wel eens voor het blok gezet in de supermarkt of in de kringloop bijvoorbeeld. Dan moest ik vragen wat iets kost. De eerste keer heb ik...

Dertien jaar. Het is al een hele tijd geleden. Die decembermaand voelt nog altijd heel vreemd. Het is altijd de maand waarin het gemis het allergrootst is. Terwijl je aan de andere kant haast niet meer kan wachten tot de kersttruien weer uit de kast mogen worden getrokken en je lekker vals mee kan zingen met alle kerstliedjes die voorbij komen op de radio. In aanloop naar deze dag is m'n gemoedstoestand een soort rit in een achtbaan. Alles gaat goed, alles gaat lekker. Dan ineens komt er die looping die alles overhoop gooit. Heel lang heb ik daar tegen gevochten. Ik moet en ik zal vrolijk blijven in deze maand. Het is dan net alsof je een strandbal met alle geweld steeds maar onder water probeert te houden. Hoe meer je drukt, des te harder komt hij boven water. In de afgelopen jaren lukt het steeds wat beter om die momenten van pijn en verdriet er te laten zijn. Het voelen gaat steeds wat beter.  Het missen blijft voor altijd hetzelfde. Dat gaat nooit weer over en zal ook niet afne...